Ελληνικά ροζέ: Η Μεταμόρφωση

Πρόσφατα βρέθηκα στην εκδήλωση Drink Pink δοκιμάζοντας το σύνολο των ελληνικών ροζέ κρασιών, από όσα φυσικά συμμετείχαν (υπήρχαν κάποιες σημαντικές απουσίες όπως το Ροζέ του Θυμιόπουλου, η Λημνιώνα Ζαφειράκη, το Ροζ Πετρακόπουλου, το ροζέ Οικονόμου και άλλα). Την άποψή μου για τα ελληνικά ροζέ κρασιά την έχω καταγράψει αρκετές φορές με τελευταία αναφορά στο περσινό κείμενο ‘’Ροζέ κρασιά: Περισσότερο από κρασιά των διακοπών και της πισίνας;’’ Εκεί κατέθεσα τους προβληματισμούς μου σχετικά με το στυλ τους και την κατεύθυνση που έχουν πάρει. 

Το στυλ Προβηγκίας είναι η επιτομή των ροζέ κρασιών και συνοψίζεται σε ανοιχτόχρωμο χρώμα, ώριμο φρούτο, φρέσκια οξύτητα και ορυκτότητα στα καλύτερα παραδείγματα. 4 προϋποθέσεις δηλαδή, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε καν τρεις. Ο ανταγωνισμός αποκλειστικά για το χρώμα έχει δημιουργήσει δυστυχώς ευπαρουσίαστες φιάλες που συχνά υστερούν σε περιεχόμενο, κερδίζοντας πόντους αποκλειστικά στο δείκτη βαρεμάρας. Αντίθετα πιστεύω ότι ένας ανταγωνισμός και σε στυλ αλλά και σε διαφορετικές τιμές θα έδινε καλύτερα αποτελέσματα. Επιπρόσθετα θα βοηθούσε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία να ανέβει επίπεδο. Να ξεφύγει δηλαδή από την εποχικότητα της και να μεταμορφωθεί σε μία αυτόνομη κατηγορία ‘παντός καιρού’. Άλλωστε υπάρχει ήδη ένα niche market πιο σκούρων ροζέ που συνδράμει κάνοντας θραύση στους κύκλους των σομελιέ διεθνώς με το Domaine Tempier, Valentini, Tondonia, και Antica Terra να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις. 

Βέβαια για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει οι παραγωγοί να δουν αυτή την κατηγορία με αντίστοιχο μάτι. Κάτι το οποίο δεν αποκλείω αν και έχω σοβαρές αμφιβολίες ότι θα συμβεί τελικά. Όπως και να έχει η εξέλιξη είναι μία ζωντανή διαδικασία και μένει να δούμε προς τα πού θα πάει. Θα συνεχίσει ο ανταγωνισμός της ετικέτας ή θα δούμε και ακόμα πιο ωραία κρασιά; 

Παρόλα αυτά ως προς την ποιοτική αποτίμηση και την σύγκριση με τις καραμέλες του παρελθόντος θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουν γίνει μεγάλα βήματα ως προς την βελτίωση της ποιότητας. Υπάρχουν πλέον αρκετά καλοφτιαγμένα παραδείγματα (δεν έλειψαν όμως και κάποια προβληματικά με αναγωγές και δυσάρεστες οσμές) που τικάρουν στο φρούτο, και στη φρεσκάδα αλλά και στην ισορροπία και στην επίγευση. 

Στυλιστικά τώρα η πρώτη διαπίστωση είναι ότι το χρώμα έχει ξεβάψει σχεδόν παντού. Παραμένουν λίγα σχετικά κρασιά στις αποχρώσεις του απαλού κόκκινου που γνωρίζαμε παραδοσιακά έχοντας υιοθετήσεις την κρεμμυδόφλουδα της Προβηγκίας.

Αν θέλουμε να τα τοποθετήσουμε και σε κατηγορίες θα έλεγα με απλά λόγια ότι υπάρχουν:

Tα φρουτώδη ροζέ, συχνά από διεθνείς ποικιλίες, που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Αυτά είναι στρογγυλά και σχετικά απλά με πολύ απαλά χρώματα κρεμμυδόφλουδας ή του σολωμού. Προσφέρουν μία γοητευτική εκδοχή ροζέ ιδίως ως απεριτίφ κρασιά. 

Τα ορυκτά 'μίνεραλ' ροζέ με υψηλές οξύτητες, ορυκτότητα και σώμα. Αυτά είναι πιο γαστρονομικά κρασιά με βάση τους το Ξινόμαυρο και το Μοσχοφίλερο ή άλλες ενδιαφέρουσες ελληνικές ποικιλίες. Τα θεωρώ τα πιο στιβαρά ροζέ που προσφέρουν και το μεγαλύτερο παιχνίδι στο στόμα. 

Τέλος υπάρχουν σταθερά και τα ημίγλυκα ροζέ που εξυπηρετούν τις ανάγκες του πρωτάρη καταναλωτή αλλά και το ενδιαφέρον mixed bag αφρωδών, ρετσίνας και άλλων. 

Κλείνοντας θα ήθελα να θυμίσω ότι έλεγα και πέρυσι, ότι 'Ξεχωριστές ποικιλίες, δίνουν ξεχωριστά κρασιά' και είναι στο χέρι μας να δώσουμε κάτι πραγματικά μοναδικό και να αποφύγουμε την μπανανόφλουδα της κρεμμυδόφλουδας με κρασιά που δεν είναι κοπιαρισμένα αλλά αυθεντικά και με προσωπικότητα.  

Τα top ροζέ από την Drink Pink γευσιγνωσία σε τυχαία σειρά:

‘Αλφα (Ξινόμαυρο) 
Γεροβασιλείου (Ξινόμαυρο)
Διαμαντής (Ξινόμαυρο)
Θεόπετρα (Ξινόμαυρο)
Oίνωψ Απλά (Ξινόμαυρο ως βάση)
Βιβλία Χώρα Βίβλινος (τοπική ποικιλία Παγγαίου)
Tρουπής Τομή (Μοσχοφίλερο)
Κεχρής Γέννεσις Ροζέ (Ξινόμαυρο, Gewurztraminer)
Μωραίτης ροζέ (Μαύρο Αηδάνι)
Παρπαρούσης Petite Fleur (Σιδερίτης)
Μουσών A.muse (Μούχταρο, Sauvignon Blanc)
Μυλωνάς (Μαλαγουζιά-Μανδηλαριά)
Τσέλεπος Gris de Nuit (Μοσχοφίλερο)
Mορόπουλος More (Μοσχοφίλερο)

Καλό Σαββατοκύριακο και καλή ψήφο

Γιάννης