Για την κατσίκα του γείτονα…

Την ιστορία αυτή την σκεφτόμουν από την στιγμή που επισκέφθηκα στη McLaren Vale, της Αυστραλίας, το οινοποιείο του Hugh Hamilton με το όνομα The Black Sheep. Το Μαύρο Πρόβατο δηλαδή, που δεσπόζει στις ετικέτες του, στα είδη του πωλητηρίου (κούπες, μπλουζάκια κλπ) μέχρι και στο μονοπατάκι πριν την αίθουσα γευσιγνωσίας σε μορφή μικρών αγαλματιδίων.  

Μπορεί λοιπόν στη McLaren Vale να έχουν το πρόβατο ως αγαπημένο ζώο, όμως εμείς στην Ελλάδα ‘’λατρεύουμε’’ την κατσίκα. Πιο συγκεκριμένα την κατσίκα του γείτονα! Το ανέκδοτο που κυκλοφορεί είναι λίγο πολύ γνωστό. Το ''να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα'' ήταν αυτό που ζήτησε ένας Έλληνας από το Θεό όταν ο τελευταίος προσφέρθηκε να του εκπληρώσει μία, οποιαδήποτε επιθυμία του. Σίγουρα η ''Κατσίκα του Γείτονα/ Τhe Neighbour’s Goat'' θα μπορούσε να ήταν ένα δυνατό προϊόν γενικά στην Ελλάδα. Και οινικά να ξεπουλούσε αλλά και σε άλλους τομείς με ανάλογη καθετοποιημένη παραγωγή.

(Η ιδέα συζητήθηκε μέσα στο πούλμαν σε ένα γρήγορο brainstorming με Έλληνες εκπροσώπους οινοποιείων που συμμετείχαν στο ταξίδι της Αυστραλίας). Η σειρά θα είχε ένα λευκό, ένα ροζέ και ένα κόκκινο. Όλα με αυτόχθονες ποικιλίες. Για παράδειγμα το λευκό θα ήταν σταθερά Σαββατιανό, Ροδίτης, ίσως και λίγο Μοσχοφίλερο μαζί με μία τέταρτη, διαφορετική ποικιλία κάθε χρόνο που θα παρέμενε μυστική. Με επιλογή από Βιδιανό, Δαφνί, Κυδωνίτσα, Ροζακί…Στο branding φυσικά η κατσίκα θα δέσποζε στην ετικέτα. Χωρίς να θέλω να πάρω τη δουλειά από τους γραφίστες θα δώσω μόνο μία ιδέα. Συγκεκριμένα για το ροζέ. Η κατσίκα να φαίνεται ότι κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι. Και στο κλειστό μάτι να έχει σχεδιαστεί ένα διακριτικό δολάριο! Η σειρά ως προέκταση θα μπορούσε να είχε ένα αφρώδες, στυλ προσέκο, και σε δεύτερο χρόνο και ένα τσίπουρο.

Στα πιο σοβαρά τώρα. Ας δούμε μία αληθινή ιστορία. Περίπου μία πενταετία πίσω βρίσκομαι στο Λονδίνο και αναζητώ ΄΄ψαγμένα'' κρασιά να δοκιμάσω. Καταλήγω σε ένα εξαιρετικό wine shop στο Κένσιγκτον. Αφού αγοράζω δύο φιάλες και γνωριζόμαστε λίγο μεταξύ μας, με ρωτάει ο Άγγλος.  ''Αν ψάχνεις και άλλα ενδιαφέροντα κρασιά, στο δρόμο μας είναι και άλλα δύο εξαιρετικά μαγαζιά με καταπληκτικά κρασιά. Να τα επισκεφθείς!''

Προσπερνώντας τη στιγμή αμηχανίας που βίωσα και το θαυμασμό μου για αυτό που άκουσα φυσιολογικά θα ήθελα να ρωτήσω, ''τι πιθανότητες δίνετε κάτι τέτοιο να συμβεί κάποια στιγμή στην Ελλάδα;''

Eίναι κρίμα που πιστεύουμε ότι μόνοι μας τα καταφέρνουμε καλύτερα, είναι κρίμα να υπάρχουν τρεις παραγωγοί σε μία περιοχή και να μην έχουν ανταλλάξει ποτέ ένα γεια μεταξύ τους, είναι κρίμα που δεν έχουμε ομαδικό πνεύμα παρά μόνο λίγο πριν ή μετά την καταστροφή. Μπορεί ως λαός να μην είμαστε αποκλειστικά μόνοι μας στη λατρεία της κατσίκας. Έχει όμως πραγματικά σημασία να μας δώσουν και κάποιοι άλλοι άλλοθι; Θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα;

(Με αφορμή τις καταστροφές στο Μάτι)