Μορφές του ελληνικού κρασιού: Συζητώντας με τον Θανάση Παρπαρούση

Θαυμάζω και σέβομαι το γεγονός ότι οι σημαντικοί άνθρωποι είναι πολύ συχνά ταπεινοί και ανεπιτήδευτοι. Θα μπορούσαν ακόμη να περιγραφούν και ως «αντικοινωνικοί» αφού απέχουν της πολλής έκθεσης. Ειδικά στην εποχή των Κοινωνικών Δικτύων, όπου όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να αναδείξουν και να δηλώσουν την παρουσία τους. Ο Θανάσης Παρπαρούσης είναι μια τέτοια σπάνια περίπτωση. Ανήκει στην ιστορική πρώτη ομάδα Ελλήνων, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν ως οινολόγοι στο Μπορντώ, μαζί με τους Γεροβασιλείου, Βογιατζή, Φακορέλλη και άλλους και που άλλαξαν την ελληνική σκηνή του κρασιού στη δεκαετία του '70. Είναι ένας ήσυχος άνθρωπος με κρυμμένη δύναμη.

Η παρακάτω κουβέντα πραγματοποιήθηκε πριν λίγες εβδομάδες στο Κατάκολο της Ηλείας αφού αρχικά συναντηθήκαμε τυχαία σε μια τοπική ψαροταβέρνα, τη Μαρίνα, όπου δειπνούσε με έναν άλλο σημαντικό ελληνικό παραγωγό, τον Χρήστο Κόκκαλη (εικονίζεται παρακάτω). Το επόμενο πρωί στο ξενοδοχείο, όταν κατέβηκα για πρωινό, ο Παρπαρούσης ήταν και πάλι εκεί. Όπως λέω, δεν σχεδιάζω ποτέ τα άρθρα μου. Αυτά έρχονται και με βρίσκουν μόνα τους.

ΓΚ: Τι είναι το κρασί για σας;

ΘΠ: Αυτό που εισέπραξα από νωρίς στη ζωή μου, ακόμα κι από την περίοδο των οινολογικών μου σπουδών, είναι ότι πρόκειται για ένα προϊόν πολιτισμού. Αλλά χρειάζεται ένα μέτρο αισθητικής και ομορφιάς για να αξιολογήσεις ένα κρασί και την αξία του. 

ΓK: Ποια η θέση του ελληνικού κρασιού στον κόσμο;

ΘΠ: Χρειάζεται να παράγουμε κρασιά προστιθέμενης αξίας, δηλαδή κρασιά που να παλαιώνουν, φυσικά λαμβάνοντας υπόψιν τις συγκυρίες. Παλιά είχαμε τον πληθωρισμό, τώρα την κρίση, όμως δεν μπορείς όταν οι άλλοι παλαιώνουν κρασιά να μην το κάνεις κι εσύ. Παρόλο που υπάρχει σήμερα μια τάση ακόμη και στη Γαλλία για πιο άμεσης κατανάλωσης κρασιά. Πιστεύω ότι μετά τα εντυπωσιακά κρασιά Αμερικάνικης παλέτας (γεμάτα και πλούσια) που δυστυχώς στην Ελλάδα ενστερνιστήκαμε και αυτό μας έφερε πίσω, βρίσκουμε το δρόμο μας σε ένα δικό μας ιδιαίτερο στυλ. 

Όπως και να το κάνουμε η παραγωγή μας είναι πολύ μικρή. Φαντάσου ότι είμαστε σαν μία γλάστρα, σαν μία ζαρντινιέρα παράγοντας μόλις το 1%  της παγκόσμιας παραγωγής. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και με δεδομένο ότι ο κλήρος είναι για κάθε παραγωγό κατά μέσο όρο 5 έως 10 στρέμματα (στο Νέο Κόσμο είναι αντίστοιχα χιλιάδες στρέμματα) θα πρέπει να εξειδικευτούμε και να δουλέψουμε στο αμπέλι. 

ΓΚ: Πως αξιολογείτε το ελληνικό κρασί στις αγορές του κόσμου; 

ΘΠ:  Ακόμη και τα μικρά οινοποιεία, όπως είμαι κι εγώ (120.000 φιάλες), πουλάμε στις μητροπόλεις του κόσμου κι αυτό τα λέει όλα. Όταν πουλάς στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Τόκυο, σημαίνει ότι έχουμε καλή αποδοχή. Αυτό που μας λείπει είναι να φτάσουμε μια ακόμα καλύτερη ποιότητα.

ΓΚ: Ποιοι είναι οι ζητούμενοι κρίκοι για να πάμε σε αυτή;

ΘΠ:  Δύο είναι: Πρώτα από όλα το αμπέλι και η έμφαση που πρέπει να δώσουμε σε αυτό. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μια ήπια καλλιέργεια ώστε να εκφραστεί το τερουάρ και δεν μιλάω για τις ακραίες ληστρικές εκμεταλλεύσεις του φυτού, μιλάω για ένα φυτό που να δίνει προϊόν που να αντέξει στο χρόνο, στην παλαίωση, και βεβαίως να χει και στοιχεία αρωματικά, να ζει δηλαδή το έδαφος, να χει την πανίδα και τη χλωρίδα του. Το δεύτερο είναι να έχεις κρασιά από καλές χρονιές που να μπορείς να τα βάζεις λίγο στην άκρη, να τα ξεχάσεις, να κάνεις στοκ παλαίωσης για να μπορέσεις να ανεβάσεις τις τιμές.

ΓΚ: Ο απλός καταναλωτής στην Ελλάδα, πως αντιλαμβάνεται το ελληνικό κρασί;

ΘΠ:  Από τη στιγμή που τα νέα παιδιά πηγαίνουν προς το σκληρό ποτό, κυρίως για λόγους οικονομικούς, δεν μπορούμε να μιλάμε για κρασί. Έννοια έχει για όσους έχουν ένα σταθερό εισόδημα που αρχικά θα επιλέξουν φρουτώδη κρασιά. Το ποσοστό των Ελλήνων οινόφιλων που έχει μπολιαστεί κι από σπουδές στο εξωτερικό είναι η μαγιά μας. Δεν θα έλεγα  ότι είναι μεγάλο ποσοστό, όμως είναι οι ευαγγελιστές που θα πάνε το ελληνικό κρασί παραπέρα.

ΓΚ: Παραμένοντας στην Ελλάδα πως βλέπετε την αντιπαράθεση του χύμα με το εμφιαλωμένο;

ΘΠ: Ο κόσμος πίνει ως επί το πλείστον χύμα και με τον ειδικό φόρο κατανάλωσης και τους υπόλοιπους προστιθέμενους φόρους που έφταναν συνολικά στο 50%, το χύμα τσάκισε το εμφιαλωμένο κρασί και δεν ξέρω τί μπορεί να γίνει μ’ αυτή την ανομία που βέβαια έχει ξεκινήσει με το τσίπουρο.

ΓΚ: Σε ποιο προϊόν έχουμε φερθεί ληστρικά;

ΘΠ: Σε αυτό βοήθησε αρκετά και η Ευρωπαϊκή νομοθεσία, που πλήρωνε τον εμπλουτισμό, δηλαδή έδινε χρήματα να γίνουν μερικά κρασιά από 9 βαθμούς στους 12-13. Αυτό έδωσε κίνητρο στη εμπορευματοποίηση του σταφυλιού κάνοντας τεράστια ζημιά.