12 October 2019
Οι Master of Wine στην Ελλάδα, let the real Retsina please stand up
Είχαμε μείνει στο πρώτο μέρος της επίσκεψης των Master of Wine στην Ελλάδα που οργανώθηκε από την Enterprise Greece με τους 18 ειδικούς του κρασιού να περιδιαβαίνουν τον αμπελώνα της Αττικής. Στην τελευταία ημέρα πριν κατηφορίσουμε στην Κρήτη και στη Σαντορίνη δέσποζε η γευσιγνωσία της Ρετσίνας συνοδεία ψαρομεζέδων.
Είναι απίστευτο το πόση πολωτική ακόμα και στη σημερινή εποχή είναι η Ρετσίνα, η 'ευλογία' του ελληνικού κρασιού που το έκανε γνωστό στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα και η 'κατάρα' του αφού ακόμα και τώρα που υπάρχουν καταπληκτικές Ρετσίνες η βελόνα έχει κολλήσει στα φτωχά ποιοτικά κρασιά του παρελθόντος. Για όλα τα παραπάνω το ενδιαφέρον ήταν πολύ έντονο. Θα δοκιμάζαμε έντεκα New Age Ρετσίνες και ταυτόχρονα θα απολαμβάναμε την Ελένη Κεχρή (οινοποιείο Κεχρή) και τον Δημήτρη Γεώργα (οικογένεια Γεώργα) (φωτογραφία παρακάτω) να συζητούν για αυτές.
Ποια ήταν η γνώμη των καλεσμένων θα ρωτήσετε. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω σαφή απάντηση. Άρεσε δεν άρεσε, το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς κρυστάλλινο. Να το εξηγήσω. Ακόμα και στις Ρετσίνες που δοκιμάσαμε υπήρχε διαφοροποίηση στυλ. Για παράδειγμα υπάρχουν:
οι πολύ ντελικάτες Ρετσίνες, που μερικές φορές φαντάζεσαι το ρετσίνι παρά το μυρίζεις πχ Μυλωνάς με λίγο πιο έντονη αυτή του Τετράμυθου,
οι Ρετσίνες με ξεκάθαρα το χαρακτήρα του ρετσινιού αλλά ωραία ισορροπημένο με ένα υπέροχο φρούτο, πχ Ritinitis Nobilis της Γαίας (οι πολύ έντονες Ρετσίνες έχουν λίγο πολύ εκλείψει)
οι Ρετσίνες με Ασύρτικο και χρήση βαρελιού όπως του Κεχρή και Γκίκα που είναι πιο γαστρονομικά κρασιά και παλαιώνουν ενδεχομένως ικανοποιητικά σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Ρετσίνες που ο χρόνος δεν τις βοηθάει.
Ανάμεσα σε αυτά τα στυλ λοιπόν θα έλεγα ότι οι MW έδειξαν μία ελαφρά προτίμηση στις απαλές Ρετσίνες. Η γνώμη μου για τις εν λόγω Ρετσίνες είναι κάπως πιο σύνθετη. Ενώ το αποτέλεσμα είναι αρκετά κομψό ενέχει ο κίνδυνος το τελικό προϊόν να είναι 'ελάχιστη' Ρετσίνα και 'περισσότερο' ένα λευκό ουδέτερο κρασί. Μήπως εξαφανίζοντας την ποσότητα ρετσινιού (σε ποσότητα ή χρονική διάρκεια) δημιουργούμε μία Ρετσίνα virtual reality παρά μία αυθεντική;
Ανεξάρτητα με τα παραπάνω και τη γνώμη ή άποψη του καθενός εδώ ίσως κρύβεται μία ευκαιρία για το ελληνικό κρασί. Όμως είναι λίγο 'ρωσική ρουλέτα'. Γιατί θα πρέπει να αναστρέψουμε την κακή φήμη του ελληνικού κρασιού με το ίδιο το προϊόν που τη δημιούργησε. Μπορεί ο 'δολοφόνος' να γυρίσει στη σκηνή του εγκλήματος και να κάνει τώρα μία καλή πράξη; Eίναι μία ερώτηση που αξίζει να ψάξουμε ως μικροί Πουαρό. Με την βελτιωμένη ποιότητα του κρασιού που ξεκινάει από την επιλογή της πρώτης ύλης θεωρώ ότι έχουμε σοβαρές πιθανότητες. Αρκεί να βοηθήσουν η νομοθεσία (δεν επιτρέπεται η αναγραφή της χρονιάς παραγωγής ούτε υπάρχει διάκριση ποιότητας-όλες μπαίνουν στον ίδιο κουβά) και το marketing (περισσότερα στο άρθρο μου απάντηση στον Mark Squires ότι η Ρετσίνα δεν είναι κρασί).
Let the Real Retsina please stand up λοιπόν και Καλή Κυριακή σε όλους.
Γιάννης
Comments
Submitted on 10/13/2019 - 12:46 by George Tsirpanlis
Νομίζω πως η απάντηση στο ερώτημα αν «ο δολοφόνος» της φήμης του ποιοτικού ελληνικού κρασιού μπορεί να γυρίσει σήμερα και να συμβάλλει στην συνεχή αναβάθμιση του, είναι προφανής. Οι «δολοφόνοι» δεν μετατρέπονται αυτόματα σε «φιλάνθρωπους» αν δεν έχουν ιδιοτελή σκοπό. Επί της περιπτώσεως, να πουλήσουν ξανά μαζικά.
Επί της ουσίας, το να προσθέτεις στο κρασί ένα υλικό που δεν ενσωματώνεται, δεν ενοποιείται με τα υπόλοιπα (βασικά και ποιοτικά) χαρακτηριστικά του αλλά ξεχωρίζει και τα καλύπτει νομίζω ότι είναι [σήμερα, που έχουν εκλείψει άλλοι λόγοι, π.χ. συντήρηση ή μη-οξείδωση] λάθος. Ούτε νομίζω πως είναι θέμα ποσότητας του ρετσινιού που θα προστεθεί. Αν η πολύ μικρή ποσότητα κάνει το κρασί ανεκτό, θα προτιμούσα το καθόλου που θα αφήσει τα χαρακτηριστικά ενός καλού σαββατιανού, ροδίτη ή ασύρτικου να αναδειχτούν. Τέλος, το προσόν της ρετσίνας ότι μπορεί εύκολα να συνδυαστεί με ποικιλία μεσογειακών εδεσμάτων (μεζέδων) το βρίσκω μάλλον φθηνό. Ένα όχι ακριβό sherry (ένας τύπος κρασιού που το χαρακτηρίζει ακριβώς η μακροχρόνια integration των επιμέρους στοιχείων του) ή ένα άριστης ποιότητας οξειδωμένο ελληνικό κρασί (π.χ. Οικονόμου ή Σκλάβου) συνδυάζονται περίφημα με τους μεζέδες μας (και μπορούν να σταθούν κάλλιστα και μόνα τους, χωρίς τη συνοδεία φαγητού).
Post your comment
