Η εξέλιξη στο κρασί είναι αφαιρετική

Του Γιάννη Καρακάση MW

Ήταν μία καθημερινή πρωί που η οινική ρουτίνα μίας γευσιγνωσίας για κάποιους ή απόλαυσης για τους υπόλοιπους ξεκίνησε κάπως διαφορετικά. Με μία ξενάγηση στην Εθνική Πινακοθήκη. Ομολογώ ότι ήταν μόλις η δεύτερη ή τρίτη φορά που την επισκεπτόμουν. Θα έπρεπε όλοι μας να αποτίουμε φόρο τιμής εκεί τουλάχιστον μία φορά το μήνα για να γινόμαστε δέκτες αυτής της ακαταμάχητης ενέργειας. 

Αρχή με Ελ Γκρέκο, στο βάθος βλέπω έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες ''η Ελλάδα ευγνωμονούσα'' του Βρυζάκη, επίκαιρος και ως προς την επέτειο της 25ης Μαρτίου δίπλα ακριβώς στην έξοδο του Μεσολογγίου. Συνέχεια με όλους τους μεγάλους Έλληνες ζωγράφους. Χατζηκυριάκος Γκίκας (μαθητής του Παρθένη και εκφραστής του κυβισμού), Παρθένης, Γύζης με στάση στα ''Αρραβωνιάσματα'' του 1875, Θεόφιλος, Κόντογλου όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει μία ολόκληρη τοιχογραφία από το σπίτι του μεγάλου καλλιτέχνη. Ταξίδι μέσα στο χρόνο και στην εξέλιξη των τεχνοτροπιών. Ρεαλισμός, ιμπρεσιονισμός, συμβολισμός, εξπρεσιονισμός, κυβισμός...

Όμως εκεί που σταμάτησα περισσότερο και μηδένισα το χρόνο μου ήταν στα έργα του Γιάννη Μόραλη (1916-2009). Αλήθεια πόσοι ξέρουμε ότι ήταν υπεύθυνος για τη διακόσμηση των εξωτερικών τοίχων του Χίλτον από Γιαννιώτικο μάρμαρο; Ή ότι στα πιο ακριβά ελληνικά έργα 5 είναι δικά του. Από το Πανηγύρι του 1938 (πρώτη εικόνα παρακάτω), στο Διάλογο του 1974 (κεντρική εικόνα) και στα Ερωτικά του 1982 (δεύτερη εικόνα παρακάτω) ο Μόραλης κατέληξε αφαιρετικά, σχεδόν μινιμαλιστικά σε καθαρές γραμμές χωρίς φτιασίδια. ''Οι πίνακες του Μόραλη μάς μεταφέρουν κατευθείαν στον θαυμαστό κόσμο της καθαρής όρασης...'' λέει ο καθηγητής Μαρωνίτης.